چون خورشیدی که از این فاصله گرما بخشی نداشته، نوری از او به ما نمی رسد مگر به کمترین پرتوای.

مگر از صاحب اختیاری غیور، پدری مهربان و یاوری دلسوز و همصحبتی صمیمی، سرپرست متعهد، سرور و مقتدای بی جایگزین و مولای گرامیم حضرت مهدی عج صحبت نمی کنم؟!

پس چرا بین من و او تا این حد تباین است و فراق و تعریف و توصیف هایم همه حجاب اند اندر حجاب؟!

اگر که همواره از کوچه هایمان گذرمی کند…،

و اگر بر فرشهای مان قدم می نهد…،

در مجلس و محفلمان به تجدید دیدار و صله ی ارحام، ولیمه حج و شادباش عروسی و تعزیت سوگواری واحوال پرسی کنار بستر بیماری و… شرکت می جوید…،

در میانمان رفت و آمد و گفت و گو می کند…،

در سیمای یک آشنا ی قدیمی یا کسی که جایی دیده ایم و اسمش در خاطرمان نمانده…،

و آیا با همین جسم پاک و بدن مادی نیست؟!

پس با این همه آیا هنوز باید غیبت را دوری جسمانی معنا کنیم و در پی ایجاد پیوند خیالی باشیم.

وقتی اذن ظهور می گیرد پرچم قیام بر می افرازد همه می گویند:عجب! من که این بزرگوار را می شناسم، هم صحبت و هم مسجدی ام بوده و همسفر حج!

آیا جای آن نیست که خود را به محاکمه وجدان کشانده و خطاب کنم:

چه کرده ای که غیبت این قدر پیچیده و رمزآلود گشته است؟!

چرا با مولایت این قدر صمیمی و بی ریا نبوده ای که او خود را به تو معرفی نماید؟!

از تو چه دیده که خویشتن را از تو در حجاب کرده؟!

مگر غیبت از آن نیست که زیر یوغ بیعت سلاطین نباشد؟! تو که سلطان نبوده ای بیم او نسبت به تو از چیست؟!

نکند پای محظوری در میان بوده که مانع و سد میان این معارفه و نزدیکی جسمانی شده؟!

مثلا حق رفاقت را پاس نداشته و مودب به آداب محضرش نگشته ای؟!

شاید عادت به غیبت و بدگویی، تند خویی و بد زبانی، شاید به سبب هم صحبتی سبک سران و و وقت تلف کردن های بطالین عادت کرده ای؟!

کدام خطر از ناحیه تو تهدیدش نموده ؟!

شاید که سنخیتی در تو نیافته؟!

صاحب سر و محرم راز او نبوده ای که …؟!

…فراموش نکن اگر بجویی خواهی یافت؛

…اگر نگاه کنی خواهی دید؛

…اگر معرفت بیابی خواهی شناخت؛

…و اگر دوستش داشته باشی محبوبش خواهی شد.

خدایا دیدار سیمایش طلعت نورانیش را روزی فرما تا رو در رو بگوییم: دوستت داریم مولا!